Vertrouwen

Mijn oorbelletje verbergend achter een pleister begon ik aan mijn eerste werkdag op het internaat. Ik was groepsleider geworden. Van de een op de andere dag was ik volwassen, althans: ik dacht dat de leidinggevende geestelijken van het internaat dat van mij verwachtten. En dan draag je geen oorbel.
Een internaat met allemaal jongens. Eric was een jongen wiens vader in de gevangenis zat. Een moeder was er niet. Door pa om het leven gebracht. Daarom zat pa achter de tralies en Eric in het internaat. Tussen veel jongens die wel eens ingebroken hadden, of aan joyriding hadden gedaan, tasjesroof, een overval, drugs. Eric had heel andere vragen dan zijn groepsgenoten, maar voor de hulpvragen van Eric waren geen voorzieningen. “Dat vindt de overheid te duur”,  zei mijn hoofd. Ik geloofde hem. Eric werd niet echt geholpen, maar ook een klein crimineeltje.
Klote overheid…

Mijn oorbel was al uit toen ik tien jaar later in een beschermende woonvorm ging werken. Chronische psychiatrische patiënten in gewone woonhuizen. Mooi idee. Weg uit die grootschalige en weggestopte inrichtingen ergens in een bos, maar wonen in een woonwijk. Voor Maria, die al meer dan 20 jaar op de verblijfsafdeling van het psychiatrische ziekenhuis gezeten had een uitkomst. Maria wilde wat om handen hebben, maar dagbesteding was er niet. Ze mocht nog maximaal drie maanden gebruik maken van de voorzieningen van het ziekenhuis, maar daarna stopte dat. De beschermende woonvorm kostte 1/3 van een verblijf in een kliniek…en dan geen geld voor dagbesteding?
Klote overheid…

Toen ik de oorbelletjes voor mijn dochter mocht betalen was ik zelf inmiddels hoofd. Daarna mocht ik een regio aansturen en tenslotte zat ik als manager bij het directieoverleg. Gelukkig was er toen wel specialistische zorg voor jongens als Eric en ook dagbesteding voor mensen zoals Maria.
Er was ook meer geld om bijvoorbeeld ruimer te wonen, of om mensen te begeleiden in hun opleiding, bij hun werk en allerlei dagelijkse dingen. Dat moest natuurlijk wel verantwoord worden. Alles wat de begeleider of de verpleegkundige deed moest opgeschreven en geregistreerd worden. Heel nauwgezet. Van uur tot uur. Een van mijn mensen verzuchtte eens: “Jo, dat geschrijf allemaal…ik ben toch een verpleegkundige…en geen administratief medewerker!” Om af te sluiten met de vraag: “Waar is mijn werkplek eigenlijk? Is dat dit kantoor, of de woonkamer?”
Klote overheid…

Vier jaar geleden verruilde ik de zorg voor de politiek. Ik mocht wethouder worden en hoorde ik bij die kl… nou ja, hardwerkende overheid.
De drie decentralisaties dienden zich al snel aan en ik werd daar voor mijn gemeente verantwoordelijk voor.
“Yes! Kan ik die zorg eindelijk anders gaan organiseren. Dichter bij, meer op maat, geen overlap, meer mogelijkheden en vooral minder bureaucratie.”
Talloze maanden van overleg, van brainstormen, beleidsstukken, berekeningen, uitvoeringsprogramma’s, organiseren, onderhandelen, overtuigen, contracteren, communicatietrajecten enzovoort volgden, maar gelukkig was daar 1 januari….

Maar iedereen wil nu bijgepraat worden. Wil monitoren. Liefst vaak, heel vaak. Hoeveel indicaties er zijn afgegeven, hoe lang dat duurt en wat dat kost. Hoe de kwaliteit van zorg gevolgd en gewaarborgd wordt. Of de financiën in de pas lopen met het geld dat we van de centrale overheid gekregen hebben. Hoe het met de cliënttevredenheid zit. Hoeveel klachten er zijn en hoe die afgehandeld worden…binnen welke termijn. Of productieafspraken synchroon lopen met de realisatie van zorg en… en… en… en…
Een eindeloze reeks aan overzichten, sheets, tabellen, schema’s, rapportages enzovoort.

Meer vertrouwen met minder papier; het is nog een hele weg.